tek başına yemek yemek

arkadaşlar hep merak etmişimdir nedense tek başıma bir şey alıpta oturup yiyemem hep garip gelmiştir bana nedenini hala bilmem tek ben miyim böyle

başlığın kendisi tanım olmuş adeta, nasıl tanımlasam bilemedim. tanım: yalnız bir şekilde karnını doyurma eylemi. (iyi oldu bu sanki) --- geçen gün yaptığım eylemdir de. 4 saatlik dersin ardından mola vardı, "gidip bi yemek yiyim, daha okuldayım ne de olsa" demek suretiyle yemek yemeye gittim. arkadaşlara wp'den yazdım ama hiçbiri okulda değilmiş, yemeğimi yerken telefona bi bakayım dedim, sınıf grubuna mesaj atılmış: "son ders iptal". ulan accucuk erken baksam yemezdim o yemeği, evde ne güzel yemekler vardı. (bkz: işte bunlar hep telefona olan ilgisizlik)

bi sevemedim şunu ya. lisede yurttayken arkadaslarla beraber taş yesek güzel oluyordu

ifrit olurum.. kardeşimi kaç defa masada boşboş oturttum sırf yanlız yemeyeyim diye..

hiç sevmiyorum bunu ya. en azından yanında bir kişi olmalı ki konuşasın, yemeğin tadı çıksın. hele ki kalabalık bir sofraysa tadına doyum olmaz.

bırak yediğinden zevk almayı yemek yiyemiyorum bile. bir tane iştahlı adam olacak yanında gör bak yemeyen insan bile ne biçim yemek yer.

eskiden tek yemek yiyenleri görüp üzülürdüm aynısının başına gelmesinden korkardım,her zaman ki gibi korktuğum başıma geldi çok şükür ssjkakskaka

benim bu bi de sıkılmamak için telefondan video felan açarım

Minnoş babannem geldi aklıma başlığı okurken. Küçükken beni zorla kahvaltıya çağırır tek yiyemediğini söylerdi

yutuptan burhan altıntop videoları izliyorum

en sevdiğim şeylerden biri. evdeysem özenli bir şekilde yiyeceğim şeyi hazırlıyorum ardından bitirip tekrar döndürdüğüm sevdiğim birkaç diziden yemeğin güzelliğine göre seçiyorum. mesela yemek çok güzelse, the big bang theory izliyorum. normal bir yemekse how i met your mother ya da modern family. yaklaşık 20 dakika boyunca izlediğim şey ve yemeğimden başka bir şey düşünmeden keyifli bir şekilde yiyorum. dışardaysam da karşımda sevdiğim bir şarkıcı varmış gibi kafamdan muhabbet ederek yiyorum hakahakahakajak.

Yemek yemeyi çok sevsemde tek başına yemek yemek pek sevdiğim bir eylem sayılmaz. Sanki sofradaki insanlarla birlikte yemeğin tadı da değişiyor ya

çok zevkli alıştıktan sonra ailemle yemek yiyemez oldum sürekli bi laf sokmalar bi gürültü. gelemiyorum artık öyle şeylere, alıştım çünkü arkadaşlarla yesem de olur yemesem de kendi kendime yetebiliyorum. biri ağzıma yemek verecek değil ya. çok şükür elim kolum var yerim kendim. canım kendim

Yemek yapıp yalnızlığımı banarak yiyorum. Edit not: yukarıda bahsetmişler diye şeytmedim ama YouTube can dostum muck.

Öyle bir aktivite yapman gerekirsin ki yalnızlığınj gidermek için; Biseler izlersin ama sıkıca takip ettiğin birşey değil , izlesen de izlemesen de olacak seyler. Ne bilim bir dizi izlemeye kalkarsan yakalayamazsın. O yüzden YouTube'da önüme gelen ne varsa izliyorum

Çoğu insanın çekindiği durum. Ben çok kez tek başıma yemek yemişimdir dışarıda ve hiç de yanıma kimseyi aramadım. Ama aklıma 2014 yılını getirdi. İstanbul üniversitesi yemekhanesinde meyvenin mandalin çıktığı gün. Çapraz masada oturup dertli dertli tek başına yemek yiyen mandalin soyan bir çocuk vardı. Kalkıp yanına gidip oturmak istedim ama arkadaşlarım ne yapıyorsun der diye yapamadım. Aklıma hep o gelir. Keşke eşlik edebilseydim.

Sevmediğim durum. Sadece dışarda değil, evde de tek yemeyi sevmiyorum. Birlikte oturulan sofralar bana daha çok mutluluk veriyor. Sohbetler eşliğinde yemek sonrası içilen keyif çayı ile güzelleşen masalar, sanki bağları güçlendiriyor. Tek başına eksik kalıyor bir şeyler, bana birlikteliğin keyfini vermiyor.

Özellikle gece aktivitelerimin başında gelir

en sevdiğim şeylerden biri. yıllarca yalnız yaşamanın getirdiği bir alışkanlık benim için. üniversite hayatım boyunca tüm gün, eve gidip dizi izleyerek yemek yemenin hayalini kurardım. bi de ağız şapırdatma konusunda çok ciddi takıntılarım olduğu için biriyle yemek yemek benim için çok riskli. sinirden yemek yiyemiyorum böyle durumlarda.

youtube eşliğinde keyifli oluyor

her gün yaşadığım durum. yalnız yaşayanların rutinidir.

Yemeğin bitmesine 5 dakika kala yurda girip parmak izi verdikten sonra saatlerdir sıcak su buharinda duymaktan lapa olmuş iğrenç yağlı pilavı herkes o saate kadar çoktan yemeğini yediği için tek başıma duvara bakarak ağır ağır yemeyi bunu yaparken günü ve yarını düşünmeyi çok özledim...

Ailemle kalmama rağmen en son ne zaman yemek yediğimizi hatırlamıyorum sabahları kahvaltı yapmadan evden çıkıyorum çalışırken de atıştırmalık birşeyler alıp geçiyorum akşam sadece sigara ve kahve giriyo miğdeme yaklaşık 4 yıldır böyle Kalabalığın içinde yalnızlığa alışmak

Yalnız kalmayı sevene güzel bir eylem. Günlük hayatta kötü tabii ki, çokça yalnız yemek yiyen birisi olarak söylüyorum. Sürekli internetten bir şey açasım geliyor yalnız hissetmemek için ama restorana falan tek başıma gitmekten keyif alıyorum. Öyle çalışanlarla kısa süreli selamlaşmalar, yemek yerken müzik dinleyip hayallere dalmalar…

Yemek yemekten en çok yalnız yerken zevk alıyorum. Öyle kalabalık sofralar falan bana göre değil ama bazen aile sofrasını aramıyor değilim.

bu dertten yakınan arkadaşların kedi sahiplenmelerini tavsiye ederim, tşk. gorsel not: (#2062483)

Yanına en sevdiğin diziyi açacaksın. Oh mis. Yurtta kalırken bu faaliyetin bağımlısı oldum.

Güzeldir, keyif verir. Sadece karnını değil ruhunu da doyurursun. Bu da fazla mı abartı oldu neyse kelime dağarcığım çok geniş değil aq

Bu hep dert edilen bir durum diye biliyordum ama benim gibi şikayeti olmayanları da görmek güzel geldi. Yurtta kaldığım zaman çok yalnız yemişliğim oldu. Şimdi de evde yalnızım yine hiç sorunsuz yerim. Arkadaşlarım arasında "yalnız olunca yemek yapmak içimden gelmiyor, yapmiyorum" diyenler falan var ama ben yalnız da olsam kendime kalkıp yemek yaparım üşenmeden.

beni buna o kadar çok mecbur bıraktılar ki artık yemek yerken hep tek başıma olmak istiyorum. karşımda veya yanımda birilerini görünce midem kaldırmıyor artık. o yüzden birileriyle yemek yiyeceksem hızlı hızlı yer daha fazla işkence etmemiş olurum kendime. ki ben bir yemeği yarım saatte yiyen kişi olarak epey şaşırıyorum kendime.

Tek başına yemek yerken hiç iştahım olmuyor. Birileriyle yemek yerken de hep konuştuğum için yemiyorum. İşte zayıf olmamın sırrı bu.

sanırım benim en sevdiğim eylem. insanlara tahammül edemediğimi böyle fark etmiştim. bazen görmeye değil duymaya bile tahammül edemiyorum. bu arada ben tek başıma aktivite yapmayı çok seviyor olabilirim.

Bence yalnızken birşeyler yemek çok daha zevkli. Sadece yemeğe odaklanmayı seviyorum. Birilerinin bana soru sorup yemeğimi bekletmesini istemiyorum. Daha sonra konuşuncada ağzında birşey varken konuşma diyorlar.

(bkz: abdülhamit yalnızlığı) iştah kapatan yalnızlıktır.

inan hiç problem değil aç olduktan sonra

tek başıma yapmayı en çok sevdiğim eylem. yalnız yiyeceksem çok daha özenli hazırlarım yemeğimi. bir de sevdiğim bir dizi/film izliyorsam off. başkasıyla yediğimde kendimi muhabbet etmek zorunda hissediyorum nedense. bu yüzden de neredeyse 1 yıldır ailemle bile mecbur kalmadıkça yemek yemeyi bıraktım. iki de bir tam ağzıma lokmayı atacakken durdurup bir şey soran yok, tv'de bir şey izliyorsam çevremde ses çıkarıp dikkatimi dağıtan yok. miss gibi. kendi tabağımı hazırlayıp odama çekilip bilgisayarımı açıp rahat rahat yemek çok daha iyi geliyor.

herkesten (bazı kişiler hariç) midem bulandığı için tek başıma yapmayı sevdiğim tek eylem. nefes alan varlıklar yok, yüzünü gördüğün kimse yok, konuşan kimse yok ve böylece mide bulandırıcı hiçbir hareket de olmamış oluyor. zaten başkalarıyla yemek yiyemiyorum. ya tabağımın yarısı durur ki iştahım kapandığından ne yazık ki. ya da direkt aç değilim derim

hiç hoşlanmıyorum bundan. kalabalık ailede büyüdüğümden ötürü mü, tam olarak emin değilim, ancak bu eylem beni epey yalnız hissettiriyor. yemek yerken bir şeyler anlatmak ve bir şeyler dinlemek istiyorum. karşımda konuşmasa bile biri olsun istiyorum. başka bir şeyde değil ama yemek yerken olsun lütfen. yemek yerken yanımda birinin olması beni çok iyi hissettirmese bile tek başınalık beni oldukça yalnız hissettiriyor. o yüzden bu durumlarda dizi/film bir şey açarım ki canım sıkılmasın. insan yemek yerken yalnız bırakılmamalı bence ya. epey üzücü olduğunu düşünüyorum. başka hiçbir şeyde değil ama yemek yerken tek başına olmak ya da tek başına olan birini görmek beni nedensizce duygusallaştırıyor. bilinçaltımda bu konuya yüklediğim anlam beni bir tık şaşırtıyor. edit: o kadar çok "yemek yerken" demişim ki okurken yoruldum. size kolay gelsin.

Yavandır... Hazırladığınız yemeğe istediğiniz kadar baharat koyun, kalabalık sofranın tadını bulamıyorsunuz. Bende bir de şu detay dikkatimi celp etti; yalnızken 2-3 dilim ekmekle doyuyor da insan, kalabalık sofrada bu sayı epey fazla olabiliyor 🙂